Choreografe Roos van Berkel duikt in de wereld van de exacte wetenschappen op zoek naar een andere kijk op de schoonheid van systemen en beweging.
Tijdens het inlezen voor m’n residentie op de TU Eindhoven zit ik al bij de eerste alinea met m’n ogen te knipperen. Het is niet de bedoeling is dat ik de wiskundige uit ga hangen, maar enige voorkennis is gewenst wanneer ik wiskundige en informaticus Tom Verhoeff ga bevragen over permutaties. ‘Permutaties? Wat zijn dat?’ Simpel gezegd: volgordes van dingen. En permuteren betekent dat je de volgordes van die dingen wisselt. ‘En wanneer wordt dat wiskunde?’ Wanneer je die wisselingen volgens bepaalde regels doet (samengevat in een formule). Gelukkig zien permutaties er een stuk levendiger uit dan ik kan beschrijven:
Bijkomend goed nieuws is dat Tom ook een publicatie heeft geschreven voor een breder publiek. Stukje voor stukje ga ik er doorheen waarbij het me helpt om de permutaties zelf uit te proberen. Met kopjes, zonnebrillen en sleutels (zie video). Ik besef al gauw dat elk deel van het onderzoek via het lichaam moet lopen: niet alleen de choreografische uitwerking, maar ook het begrijpen van de onderliggende principes.
Het rijke leven van de wiskunde zie ik ook terug in de documentaire ‘Fermat’s last Theorem’. Hoofdpersoon is de wiskundige Andrew Wiles die er zeven (!) jaar over deed om de stelling van Fermat te bewijzen. Vele anderen waren hem in die poging voorgegaan, maar dankzij twee Japanse wiskundigen met een heel andere specialisatie, kwam Wiles er – eigenlijk per toeval – achter dat hun ontdekking ook een cruciale stap zou betekenen voor het formuleren van zijn eigen bewijs. De film geeft een ontroerende blik op de nederigheid, volharding en hartstocht van deze wiskundige.
Ga naar de volgende blog ‘Alice in (ver)wonderland’
Roos van Berkel 