Hoe toon je het breekbare van een robotbeweging? Hoe verbeeld je de wiskundige logica van ‘minimal change’? Hoe laat je zien dat licht elastiek kan zijn dat bijna knapt? In mijn choreografische praktijk zie ik beweging als een activiteit die uit verschillende parameters bestaat. Eigenschappen als initiatie, verloop, gewicht, textuur, tijd en (tegen)kracht staan hierin centraal.
Ik duik in de wereld van de exacte wetenschappen op zoek naar een andere kijk op de schoonheid van systemen en beweging. Door verschillende soorten data te analyseren, ontdek ik specifieke verhoudingen tussen mens en omgeving. Dit brengt mij tot nieuw werk dat de kracht en kwetsbaarheid van materie voelbaar maakt en de gevoeligheid ten opzichte van de omgeving versterkt.
In mijn werk spelen sensoren een belangrijke rol. Sensoren die worden ‘getriggered’ door beweging beschouw ik als objecten (of ‘performers’) waarmee je kunt communiceren. Die communicatie tussen performer en technologie moet de kracht van een levend gesprek hebben, waarin bewustwording en wederkerigheid centraal staan. De focus ligt dus op de handeling zelf, op de interactie tussen mens en omgeving. De aandacht voor de handeling kan op twee manieren worden versterkt: door de wijze waarop de performer de handeling uitvoert of door de wijze waarop het publiek direct onderdeel van de handeling wordt gemaakt (zie bijvoorbeeld de audiovisuele installatie Un/Seen 1&2). Het combineren van dans en sensoren is niet nieuw. Wel anders is de manier waarop ik sensoren gebruik. Ik beschrijf het werken met sensoren als een ‘double awareness’: als danser verdeel je je aandacht over het uitvoeren van de choreografie, en over de ‘feedback loop’ waarvan de choreografie (als input en output) onderdeel uitmaakt. Zo ontwikkel je bij het publiek een gevoel voor de aaneenschakeling van alle componenten, en wordt de relatie tussen oorzaak en gevolg voelbaar.
Roos van Berkel 